Όταν οι Νόμοι και, κυρίως, η ουσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που κατοχυρώθηκαν μετά τη ναζιστική θηριωδία και το αιματοκύλισμα του Β` Παγκοσμίου Πολέμου το 1948 με την Οικουμενική Διακήρυξη του ΟΗΕ, παραβιάζονται τόσο βάναυσα γύρω μας, η μόνη επιλογή είναι να αγωνιστείς όχι μόνο για να σωθεί ό,τι σώζεται, αλλά και για την διεύρυνσή τους και για έναν κόσμο που χωράει πολλούς κόσμους.

Ακόμα όμως κι αυτό σε αρκετές περιπτώσεις σήμερα ποινικοποιείται και άνθρωποι που εργάζονται στο πεδίο ή είναι μέρος κινημάτων για τα δικαιώματα, απειλούνται ή στοχοποιούνται. Πρέπει να διασφαλίσουμε τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή οι αόρατοι, οι ευάλωτοι, οι διαφορετικοί θα έχουν υπεράσπιση και στήριξη και δεν θα θεωρείται κάνεις πολίτης β` κατηγορίας.

Τέλος, το κορυφαίο από τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως τα διδαχτήκαμε, είναι το δικαίωμα στη ζωή. Και αυτό αφορά όλους χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αστερίσκους. “Οι ζωές μας μετράνε”, όπως είπε με βροντερή φωνή η νεολαία μας στις κινητοποιήσεις της για την τραγωδία των Τεμπών.